مدل سنتی تولید پوشاک که با طراحی مبتنی بر پیشبینی، خرید عمده و تولید انبوه لباسهای استاندارد مشخص میشود، به طور فزایندهای با خواستههای مصرفکننده مدرن ناهماهنگ است. بازار از نیازهای یکسان و عملکردی به سمت تمایل برای محصولات شخصیسازی شده، دارای طنین عاطفی، تحویل سریع و با قیمت رقابتی تغییر کرده است. این تغییر پارادایم، تولید انبوه سنتی و خیاطی سفارشی در مقیاس کوچک را ناکافی میسازد و نیاز فوری به یک مدل عملیاتی جدید ایجاد میکند که کارایی و فردیت را به هم پیوند دهد.
سفارشیسازی انبوه (MC) به عنوان راهحل عملی برای این چالش صنعتی مطرح شده است. هدف آن ارائه محصولات یا خدمات سفارشیسازی شده فردی با کارایی نزدیک به تولید انبوه است.
اصطلاح «سفارشیسازی انبوه» اولین بار توسط الوین تافلر در سال 1970 معرفی شد. جوزف پاین دوم در سال 1993 یک چارچوب مفهومی جامع ارائه داد. در حالی که در ابتدا در تولید مکانیکی برجسته بود، اصول آن اکنون در حال تطبیق با کالاهای مصرفی، از جمله پوشاک است.
نمونههای پیشگام مانند برنامه شلوار جین «Personal Pair» شرکت Levi Strauss & Co. امکانپذیری تجاری MC در پوشاک را نشان داد. این برنامه به مشتریان اجازه میداد تا اندازه را در یک چارچوب از پیش تعریف شده سفارشی کنند و نشاندهنده ادغام اولیه دادههای مشتری در فرآیند تولید بود.
این مقاله یک معماری نوآورانه با بهرهگیری از یک پلتفرم ابری تولید هوشمند را پیشنهاد میکند. ایده اصلی ایجاد یک مدل «اینترنت + تولید» است که از دادههای بزرگ، رایانش ابری و دادهکاوی برای امکانپذیر کردن همکاری سریع در سراسر زنجیره ارزش استفاده میکند.
احتمالاً معماری شامل چندین لایه است: یک لایه تعامل کاربر برای رابطهای سفارشیسازی، یک لایه تحلیل داده برای پردازش دادههای مشتری و تولید، یک لایه تولید ابری که منابع تولید را مجازی و زمانبندی میکند، و یک لایه تولید فیزیکی شامل کارخانههای هوشمند و ماشینآلات مجهز به اینترنت اشیاء.
ترجیحات مشتری (اندازه، سبک، پارچه) به صورت دیجیتال ثبت میشود. این دادهها در کنار ظرفیت تولید لحظهای، موجودی مواد و لجستیک زنجیره تأمین تحلیل میشوند. سپس پلتفرم ابری یک برنامه تولید بهینه تولید میکند، وظایف را به گرههای تولید مناسب ارسال میکند و سفارش را تا مرحله تحقق مدیریت میکند.
بهینهسازی در قلب این معماری را میتوان به عنوان یک مسئله کمینهسازی با قید فرمولبندی کرد. یک هدف کلیدی، کمینه کردن هزینه کل $C_{total}$ است که شامل هزینه تولید $C_p$، هزینه لجستیک $C_l$ و جریمه تأخیر $C_d$ میشود، با قیدهای ظرفیت $M$، در دسترس بودن مواد $R$ و زمان تحویل $T$.
$$ \min C_{total} = C_p(\mathbf{x}) + C_l(\mathbf{x}) + C_d(\mathbf{x}) $$ $$ \text{subject to:} \quad \mathbf{Ax} \leq \mathbf{b} $$ $$ \quad \quad \quad \quad \quad \mathbf{x} \in \mathbb{Z}^+ $$ که در آن $\mathbf{x}$ بردار تصمیم تخصیص سفارش $i$ به کارخانه $j$ است، $\mathbf{A}$ ماتریس قیود (برای $M$، $R$) است و $\mathbf{b}$ بردار منابع است. حلکنندههای چنین مسائل برنامهریزی خطی عدد صحیح مختلط (MILP) حیاتی هستند.
برای شخصیسازی، میتوان از تکنیکهایی مانند فیلتر کردن مشارکتی، که توسط آمازون و نتفلیکس استفاده میشود، اقتباس کرد: $\hat{r}_{ui} = \bar{r}_u + \frac{\sum_{v \in N_i(u)} w_{uv}(r_{vi} - \bar{r}_v)}{\sum_{v \in N_i(u)} |w_{uv}|}$، که در آن $\hat{r}_{ui}$ ترجیح پیشبینی شده کاربر $u$ برای آیتم $i$ است و به توصیه سبک کمک میکند.
سناریو: یک برند پوشاک متوسطانداز میخواهد یک خط تولید MC برای پیراهنهای رسمی راهاندازی کند.
کاربرد چارچوب:
{collar: 'spread', cuff: 'french', fit: 'slim', fabric: 'cotton_poplin_blue'}.این چارچوب از یک سیستم «فشار» (پیشبینی) به یک سیستم «کشش» (سفارش مشتری) حرکت میکند و موجودی را کاهش و پاسخگویی را افزایش میدهد.
بینش کلیدی: این مقاله به درستی بحران وجودی تولید سنتی پوشاک را شناسایی میکند اما راهحلی ارائه میدهد که بیشتر یک نقشه مفهومی است تا یک دستورالعمل آماده استقرار. ارزش واقعی آن در قالببندی تکامل ضروری صنعت از یک زنجیره تأمین خطی و مبتنی بر پیشبینی به یک شبکه ارزش پویا و مبتنی بر تقاضا است که توسط دادهها قدرت میگیرد. معماری ابری پیشنهادی اساساً یک سیستم عصبی مرکزی برای صنعت است که هدف آن انجام کاری برای تولید پوشاک است که ERP برای فرآیندهای کسبوکار انجام داد—اما به صورت بلادرنگ و برای واحدهای منحصر به فرد.
جریان منطقی: استدلال از یک ساختار مسئله-راهحل آکادمیک محکم پیروی میکند: (1) دلیل شکست مدل قدیمی این است (تغییر تقاضای مصرفکننده)، (2) این یک مفهوم شناخته شده است که میتواند آن را اصلاح کند (سفارشیسازی انبوه)، (3) این است که چگونه فناوری مدرن (ابر، دادههای بزرگ) در نهایت میتواند MC را مقیاسپذیر و عملی کند. این استدلال روندهای کلان را به یک پیشنهاد فنی خاص منطقاً مرتبط میکند.
نقاط قوت و ضعف: نقطه قوت مقاله، تفکر جامع و سطح سیستم آن است. این مقاله فقط بر طراحی سهبعدی یا برش خودکار به صورت جداگانه تمرکز نمیکند؛ بلکه ادغام آنها را در یک پلتفرم گستردهتر تصور میکند. با این حال، ضعف آن در فقدان آشکار جزئیات در مورد سختترین بخشها است. این مقاله از چالشهای عظیم استانداردسازی داده در تجهیزات ناهمگن کارخانه («آخرین مایل» ادغام اینترنت اشیاء)، سرمایه اولیه مورد نیاز برای حسگرگذاری و تجهیز مجدد، و تغییر فرهنگی مورد نیاز در مهارتهای نیروی کار به سرعت عبور میکند. همچنین به طور ضمنی سطحی از انعطافپذیری و دیجیتالی شدن تأمینکننده را فرض میگیرد که در بخش عمدهای از پایه تأمین جهانی پوشاک فعلی غایب است. ارجاع به «Personal Pair» لوییز، اگرچه تاریخی است، تا حدی قدیمی است و در نهایت متوقف شد که نشاندهنده چالشهای اقتصادی پایدار MC است.
بینشهای عملی: برای مدیران اجرایی صنعت، این مقاله یک بیانیه چشمانداز قانعکننده است، نه یک برنامه پروژه. نکته عملی قابل اجرا، شروع سفر با طراحی محصول ماژولار—توانمندساز اساسی—است. قبل از سرمایهگذاری در یک پلتفرم ابری کامل، برندها باید یک خط محصول را به شدت ماژولار کنند و یک پیکربند ساده شده را به صورت آزمایشی اجرا کنند. گام دوم، ایجاد خطوط لوله داده از راهحلهای نقطهای موجود (CAD، PLM، ERP) است. «مغز ابری» فقط به اندازه دادههایی که تغذیه میکند خوب است. مشارکت با ارائهدهندگان فناوری متخصص در فناوری مد، به جای تلاش برای ساخت این معماری پیچیده در داخل شرکت، احتمالاً مسیر عملیترین برای اکثر شرکتها است. آینده متعلق به پلتفرمها است، اما رسیدن به آن نیازمند گامهای عملی و تدریجی است که ابتدا بر کسب داده و معماری محصول متمرکز باشند.